Dag 1: Om ervoor te zorgen dat de baby dood en niet levend ter wereld komt, gebruikt de aborteur een grote naald. Hiermee injecteert hij digoxine of kaliumchloride door de buik of vagina van de vrouw. Deze is gericht op het hart, de romp of het hoofd van de baby. Wanneer de digoxine inwerkt, veroorzaakt de dodelijke dosis een fatale hartstilstand en komt er een einde aan het leven van de baby. (Zelfs als de naald de baby mist, kan digoxine de baby nog steeds doden wanneer het in de vruchtzak wordt vrijgegeven, maar het duurt meestal langer om het kind te doden.)

Tijdens hetzelfde bezoek brengt de aborteur meerdere laminaria-sticks of gesteriliseerd zeewier in om de baarmoederhals van de vrouw te openen.

Dag 2: De aborteur vervangt de laminaria en kan een tweede echo uitvoeren om er zeker van te zijn dat de baby dood is. Als het kind nog in leven is, dient de aborteur een tweede dodelijke dosis digoxine of kaliumchloride toe. Tijdens dit bezoek kan de aborteur bevallingsopwekkende medicijnen toedienen.

De vrouw gaat terug naar waar ze verblijft terwijl haar baarmoederhals blijft verwijden. De vrouw wacht meestal een periode van twee tot vier dagen totdat ze voldoende ontsluiting heeft om de dode baby te kunnen baren.

Dag 3 of 4: De vrouw keert terug naar de kliniek om haar dode baby ter wereld te brengen. Als de bevalling al begint voordat ze op tijd bij de abortuskliniek kan zijn, zal ze haar baby thuis of in een hotelkamer ter wereld brengen. Op dat moment zal een vrouw worden geadviseerd om op een toilet in de badkamer te zitten totdat de aborteur arriveert. Als ze de kliniek kan halen, zal dit zijn tijdens haar zwaarste en hevigste weeën om uiteindelijk de dode baby ter wereld brengen.

Als het kind er niet in zijn geheel uitkomt, wordt er overgegaan op een D&E, ofwel een dilatatie en evacuatie-abortus. De aborteur gebruikt hierbij klemmen en tangen om de baby stuk voor stuk uit elkaar te halen en te verwijderen.¹

1. Darney, P.D., et al. “Digoxin to facilitate late second-trimester abortion: a randomized, masked, placebo-controlled trial.,” Obstetrics and Gynecology, Vol. 97, Issue 3, Mar.2001, pp. 471-476. <www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11239659>.

Als lamaria al is toegediend bij een vrouw, maar ze de chirurgische abortus nog niet heeft ondergaan, kan ze nog van gedachten veranderen. Afhankelijk van hoe ver haar baarmoedermond is verwijd, is er een potentieel risico op een miskraam. Dit omdat het lichaam bij een verdere ontsluiting kan overgaan op weeën en de bevalling kan beginnen. Een vrouw die van gedachten verandert, moet onmiddellijk contact opnemen met een medische professional om ervoor te zorgen dat de laminaria op de juiste manier wordt verwijderd. ¹

1. Kaufman, K. The Abortion Resource Handbook.” New York: Fireside, 1997, 32, 153. <link>.

Na toediening van de digoxine of kaliumchloride, laminaria en bevallingsopwekkende medicijnen, wacht de vrouw vaak thuis of in een hotel op de bevalling. Als ze niet op tijd bij de abortuskliniek kan zijn voor de bevalling, kan ze het advies krijgen om de abortuskliniek te bellen en op het toilet het kind ter wereld te brengen. Gedurende deze tijd heeft de vrouw geen rechtstreekse of onmiddellijke begeleiding.

Een vrouw loopt meer risico bij een late abortus, gezien de grootte en ontwikkeling van het kind. Bij een late abortus is er een verhoogd risico op bloedingen, snijwonden en baarmoederperforaties, evenals een risico op maternale sterfte. Bij toekomstige zwangerschappen is er ook een verhoogde kans op verlies of vroeggeboorte als gevolg van abortus gerelateerd trauma en letsel aan de baarmoederhals.

Er zijn onderzoeken die aangeven dat het risico op depressie, angst en zelfmoord groter is voor een vrouw die een ongewenste zwangerschap afbreekt dan voor een vrouw die een ongewenste zwangerschap voldragen.¹

1. Fergusson, David M with Joseph M. Boden and L. John Harwood. “Does abortion reduce the mental health risks of unwanted or unintended pregnancy? A re-appraisal of the evidence.” Australian & New Zealand Journal of Psychiatry, Sept. 2013, Vol. 47, No. 9, pp. 819-827. <http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/23553240>.

In Nederland zijn abortussen toegestaan tot de baby buiten uw lichaam zou kunnen overleven. Die grens ligt voor het strafrecht bij 24 weken. Artsen houden in de praktijk 22 weken aan als grens. Dat is omdat zij tot op 2 weken nauwkeurig de duur van de zwangerschap kunnen bepalen. Late abortussen zijn in principe dus niet toegestaan in Nederland.

Na 25 weken is een ongeboren kind volledig ontwikkeld en wordt het als levensvatbaar beschouwd – dat wil zeggen, met de juiste medische zorg en aandacht zou hij of zij buiten de baarmoeder kunnen overleven. Hoewel medisch personeel verplicht is om levensreddende zorg te verlenen aan een kind dat een abortusprocedure overleeft, is het onwaarschijnlijk dat artsen en ziekenhuizen intensieve maatregelen zullen nemen om de baby te redden als deze na een abortusprocedure levend wordt geboren.¹

Week 25

Na vijfentwintig weken zwangerschap blijft het haar van de baby groeien en kunnen de kleur en textuur worden onderscheiden. In dit stadium is het kind ongeveer 35 cm lang, van het hoofd van de baby tot de hielen. Bron: 24baby.nl

Week 27

Met zevenentwintig weken zwangerschap weegt de ongeboren baby bijna twee pond. Het hersenweefsel van het kind blijft zich ontwikkelen en de baby heeft een regelmatige cycli van slapen en wakker worden. De moeder kan het kind in dit stadium zelfs voelen hikken, wat vaker voorkomt naarmate de zwangerschap vordert. Bron: 24baby.nl

Week 31

Met eenendertig weken zwangerschap kan de baby zijn of haar hoofd opzij draaien en is hij erg actief in de baarmoeder. De baby trapt en maakt salto’s en ontwikkelt meer vet onder de huid. Bron: 24baby.nl

1. Grimes, David A. “Second-Trimester Abortions in the United States”, Family Planning Perspectives, Nov./Dec. 1984, 260-266.